Bin ich ‘s? (BWV244)

Ben ik het, Heer? – zo vroegen alle vrienden
Aan Jezus bij het Laatste Avondmaal

Een hand met brood bleef naast de schotel zweven

Een ongemakkelijke stilte even
Terwijl de vrienden drongen om de schaal
En zich verward van brood en wijn bedienden

Ze hadden kunnen weten wie het was
Want in het opgewonden mannenkoor
Ontbrak ineens een welbekende stem
En het geoefend oor had het al door:
Waar hoor je nou zo’n stem als die van hem?
Zo laag, een tikkie vals in het gehoor
Is er maar eentje in Jeruzalem
Jazeker, enkel Judas heeft zo’n bas

Ongelijk

Biljoen – je kunt er het Journaal mee vullen
Het blijft gewoon een één met heel veel nullen
Zo uitgeschreven signaleer ik iets:
Naast elke rijke staan er twaalf met niets

Bij het nieuws dat de omvang van het Nederlands bbp voor het eerst een biljoen euro overstijgt.

Zittenblijver

Mijn mentor belde hoogstpersoonlijk aan
Of ik het hele jaar had zitten pitten
Met zo’n tekort zou ik niet overgaan
Hij bleef maar drammend bij de voordeur staan
En ik – ik ben gewoon maar blijven zitten

Beroerd

De man en de vrouw op het meer
Besluiten het samen te wagen
Ze huren een boot voor een keer
Om zo hun bestaan uit te dagen

Een hele toer

Mijn tuintje heeft behoorlijk wat te lijden
Van mollen die het gras met graafwerk slopen
Maar plotseling zag ik daar op die hopen
Een piepklein mannetje naar boven rijden

Gefascineerd keek ik, als in een droom
Naar de beklimming van de Puy-de-Gnôme

Bloemetjesbehang

Er is besloten deze buurt te slopen
De afbraak was al jaren aan de gang
Er is hier weinig wat nog kan ontroeren
Behalve flarden bloemetjesbehang

Wat is dit een zelfkastijding!

Zo’n dom-sonnet, zou dat veeleisend zijn?
Dat wil ik uitproberen voor de gein!

Reusachtig

Nu Simson in Delila’s armen slaapt
Wordt alle moed weer bij elkaar geraapt:
‘Kom, grijp hem, Filistijnen! Opgepast,
Hij snurkt wel, maar het blijft een

Lentekriebels

Van Gorter hebben zij nog nooit gehoord
Dus geen idee wat hij ooit heeft geschreven
Zij kijken slechts naar waar ze ongestoord
De liefde kunnen vieren, en het leven

In de leeuwenkuil

Ze gaven Daniël een zware straf
En voerden hem daarna in boeien af
Hij moest zijn best doen om niet luid te schreeuwen
Want tot zijn schrik zag hij